dt-regel = stæfcræft

Absolvo et Conjugo

Relikwie uit de tijd van het schrift

Schrijven is een ambachtelijke bezigheid, een manuele vaardigheid dat in de vorige eeuw werd aangeleerd met vulpen en papier.  De vervoegingen in de Nederlandse taal zijn gebonden aan ingewikkelde grammaticale regels.  Diegene die de kunst van het schrift, het schoonschrift, nog machtig zijn kunnen dit gemakkelijk zelf uitproberen.

Neem een blaadje papier
Neem uw schrijfstok
-d een cirkel met een steel langs rechts
door de streep trek je een het horizontaal lijntje van de -t

als je niet weet of een woord eindigt op -d, -t, -dt
bij twijfel dus
schrijf je een -dt

Bijgevolg wordt de grammatica verder vereenvoudigdt maar dit zal de grammaticaster u niet in dank aanvaarden.  Deze hangt de post-klassieke ontwikkeling aan die nu de norm is (vgl. normschrift).

grammar (n.) early 14c., gramarye (late 12c. in surnames), from Old French gramaire "learning," especially Latin and philology, "grammar, (magic) incantation, spells, mumbo-jumbo," "irregular semi-popular adoption" [OED] of Latin grammatica, from Greek grammatike tekhne "art of letters," with a sense of both philology and literature in the broadest sense, fem. adjective from gramma "letter," from stem of graphein "to draw or write" (see -graphy). An Old English word for it was stæfcræft (see staff (n.)). 

Form grammar is from late 14c. Restriction to "rules of language" is a post-classical development, but as this type of study was until 16c. limited to Latin, Middle English gramarye also came to mean "learning in general, knowledge peculiar to the learned classes" (early 14c.), which included astrology and magic; hence the secondary meaning of "occult knowledge" (late 15c.), which evolved in Scottish into glamor (q.v.). 

A grammar school (late 14c.) originally was "a school in which the learned languages are grammatically taught" [Johnson, who also has grammaticaster "a mean verbal pedant"]. In U.S. (1842) the term was put to use in the graded system for "a school between primary and secondary where English grammar is taught."

 

     glamour (n.)

1720, Scottish, "magic, enchantment" (especially in phrase to cast the glamor), a variant of Scottish gramarye "magic, enchantment, spell," alteration of English grammar (q.v.) with a medieval sense of "any sort of scholarship, especially occult learning," the latter sense attested from c.1500 in English but said to have been more common in Medieval Latin. Popularized by the writings of Sir Walter Scott (1771-1832). Sense of "magical beauty, alluring charm" first recorded 1840. Jamieson's 1825 supplement to his "Etymological Dictionary of the Scottish Language" has glamour-gift "the power of enchantment; metaph. applied to female fascination." Jamieson's original edition (1808) looks to Old Norse for the source of the word. Zoega's Old Icelandic dictionary has glám-sýni "illusion."