Scriptum pro Solitudo

 

eenzaam <bn.;~heid> 0.1 zonder gezelschap of ver van anderen verwijderd 0.2 verlaten

solitair¹ <de ~(m.);~en> 0.1 <biol.> 

 

eenzaam levend dier van een soort die in het algemeen kolonies vormt 

 

0.2 eenling  

0.3 afzonderlijk gezette diamant

Photo: Courtesy of Sotheby's

solitair² <bn.> 0.1 alleen levend 

©Copyright 1988, 1996 Van Dale Lexicografie bv Utrecht/Antwerpen

 

 

 

een·zaam (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord; vergrotende trap: eenzamer, overtreffende trap: eenzaamst) 

1. zonder gezelschap; = alleen: zonder zijn familie voelde hij zich eenzaam 
2. stil: een eenzame weg; op eenzame hoogte staan zoveel beter zijn dan de anderen dat je geen concurrentie hebt

solitude (n.)

"state of being alone, remoteness from society," mid-14c., from Old French solitude "loneliness" (14c.) and directly from Latin solitudinem (nominative solitudo) "loneliness, a being alone; lonely place, desert, wilderness," from solus "alone" (see sole (adj.)). "Not in common use in English until the 17th c." [OED]

A man can be himself only so long as he is alone; ... if he does not love solitude, he will not love freedom; for it is only when he is alone that he is really free. [Schopenhauer, "The World as Will and Idea," 1818] 

solitude nom féminin 

xii^e siècle. Emprunté du latin solitudo, de même sens, lui-même dérivé de solus, « seul, unique »

1. État d’une personne qui, de façon choisie ou non, se trouve seule, sans compagnie, momentanément ou durablement. Se complaire dans la solitude. Souffrir de la solitude. L’anachorète choisit de se retirer dans la solitude. Vivre dans la plus profonde solitude. Par métonymie. Il peuplait sa solitude de mille rêveries.

▪ Par extension. Situation d’un individu qui se sent différent, à l’écart de ses semblables, éloigné de leurs préoccupations. La solitude du poète selon Baudelaire.